24 juli 2013.
Op de fiets door Seattle
Vanochtend ontbijten we
buiten de deur. Heel anders dan we gewend zijn. Het hotel adviseert CJ’s en dat
proberen we dan maar. Nou er is van alles te krijgen. Nanda gaat voor de
gebakken eieren, toast en hashbrownes (geraspte en gebakken aardappelen).
Gebakken aardappelen op de vroege morgen hoe bedenken ze het. Zelf ga ik voor
de (Swedisch)pancakes met boter en honing. Vult dus wel en we kunnen eerst wel verder.
Bij het eten krijgen we een glas water en
er wordt gevraagd wat we verder willen drinken. Dat wordt dus koffie.
Net een paar slokjes gehad of ze komen weer bijvullen en dat niet
1 keer maar achter elkaar
door. Als we niet oppassen verzuipen ze ons in de koffie. Whatever, we hebben
een heerlijk ontbijt gehad en hier komen we wel een gedeelte van de dag mee
door. Terug naar het hotel om de fietsen op te halen. Wat mee voor onderweg en
dan richting Volunteer Park. Voor de zoveelste keer
gaan we door down town Seattle. Het is de centrale zakenwijk van Seattle. Het
is vrij compact in vergelijking met andere stadscentra aan de westkust. Vanwege
zijn geografische ligging ligt het ingesloten door heuvels in het noorden en
oosten, in het westen door de Elliott Bay, en in het zuiden door
landaanwinning. Dit laatste waren ooit de “Wadden” van Seattle.
 |
| Seattle Central Library |
Downtown is het belangrijkste financiële district
van Seattle. Aan het water en met een winkelgebied rond Westlake Center dat
verbonden is met Seattle Center door middel van een monorail. In het centrum
staan een aantal opvallende gebouwen waarvan het Columbia Center de grootste
is. Andere opvallende gebouwen zijn de Washington Mutual Tower, Two Union
Square, Nordstrom 's flagship store en Benaroya Hall. Verder Seattle Art Museum
(gebouwd 1991, uitgebreid 2007) en de nieuwe Centrale Bibliotheek van Seattle
die ontworpen is door Rem Koolhaas.
Er zijn niet veel mensen die
in Seattle fietsen maar het is wel heel veilig. De automobilisten houden erg
rekening met de fietsers. Omdat we door het centrum rijden moeten we regelmatig
voor stoplichten wachten. Op een bepaald moment komt er een hele grote truck
aan rijden. Wij staan te kijken naar dit grote geval en dan ook nog met een
vrouwelijke chauffeur. Ze zwaait naar ons en heeft een smile van oor naar oor.
Die heeft plezier in haar werk. Verder op weg naar het Volunteer Park. Volgens Sibrecht en Colton moet het de moeite waard
zijn. Het park is een 48,3 - acre ( 19,5 ha ) groot en werd door de stad
Seattle voor $ 2000 in 1876 overgenomen van J.M. Coleman. In 1885 werd het
aangewezen als begraafplaats maar het werd twee jaar later een park met de naam
"Lake View Park". De uiteindelijke begraafplaats werd ontwikkeld op
een aangrenzend stuk grond.
 |
| tower in Volunteer Park |
Het park werd toen bekend als
"City Park". In 1901 werd het omgedoopt tot "Volunteer
Park" als eer aan de vrijwilligers die in de Spaans-Amerikaanse Oorlog
dienden. Van 1904-1909 maakten de Olmsted Brothers ontwerpen voor het park.
Door de Afdeling Water werd
er in 1906 een watertoren met een observatiedek gebouwd. Bezoekers kunnen de
toren beklimmen en genieten van het uitzicht en de skyline van Seattle. Op het
observatiedek zijn panelen over de aanleg van het park door de Olmstead
Brothers. In 1912 was een serre met planten voltooid. Er is verder een omheind
reservoir, een art deco gebouw van het Seattle Asian Art Museum, beelden en
gazons met picknicktafels.
 |
| Greenhouse in Volunteer Park |
Via een woonwijk komen wij in
het park. Het is ontworpen door Olmstead, met mooie oude bomen op een heuvel.
Boven op die heuvel staat een oude watertoren die je kunt beklimmen. Dat doen
we dus maar even. Een behoorlijk aantal trappen omhoog en gezien het ontbijt is
dit ook niet verkeerd. Het uitzicht is niet spectaculair maar wel even leuk.
Nog even door het park lopen en fietsen. Er staan grote en oude bomen en er is
een kassencomplex. Binnen allemaal tropische planten, ervoor mooie
bloemenperken met zomergoed. Het is inderdaad een mooi park maar voor toeristen
niet bijzonder. Nog even rondkijken en dan op weg naar Hiram M. Chittenden
Locks. De sluizen waar we met Sibrecht en Colton ook zijn geweest.
 |
| University Bridge |
Nu moeten we zien dat we naar
de overkant van het Ship Canal komen. Eerst maar door fietsen en kijken hoever
we komen. Op een gegeven moment zien we de Interstate 5 en deze gaat over het
Ship Canal dus die volgen we dan maar. Het is even puzzelen maar niet veel
later zien we een grote brug, de University Bridge en die moeten we over.
Er is een fietspad langs maar
dat is niet breed, je kunt niet naast elkaar fietsen. Via deze brug steken we
Lake Union over en aan de overkant moeten we westwaarts. Niet veel later zien
we een fietspad dat langs Lake Union loopt, the Burke Gilman Trial. Die moeten
we hebben. Dit fietst lekker, rustig en geen last van auto’s of kijken waar je
heen moet.
Overal langs het water
jachthavens, steigers boten etc. Ook zien we grote stellages waar ze in de
winter hun boten op zetten. De boten moeten in de winter uit het water en alles
op het land zetten neemt teveel ruimte in. Daarom de lucht in, heel inventief.
We fietsen dus nu langs Lake Union. Het is heerlijk weer en we genieten met
volle teugen. Niet veel later komen we bij een parkje, even stoppen wat drinken
en kijken. Blijkt dat er allemaal installaties staan. Eerst hebben we niet door
waarvoor maar er staat op een informatie bord dat het een gasfabriek is.
Vroeger was er nog geen aardgas en uit steenkool werd gas gewonnen, het
zogenaamde stadsgas. Dit gebruikten ze voor verlichting en later voor
verwarming en koken. We drinken wat en kijken rond. Dit park bevat tal van oude
machines van de voormalige gasfabriek. Sommigen staan er als ruïnes bij terwijl andere onderdelen gereviseerd, geschilderd
en opgenomen zijn in een 'speelschuur' voor kinderen. Het is nu ook een locatie
voor zomerconcerten en Seattle 's grootste Fourth of July vuurwerk show.
Gas Works Park in Seattle is een 19,1
hectare ( 77.000 m2 ) groot openbaar park op het terrein van de voormalige
Seattle Gas Light Company vergassingsinstallatie. Het ligt aan de noordelijke
oever van Lake Union.
Het park bevat de overblijfselen van de enige overgebleven
kolenvergassingsinstallatie, 1906-1956, in de VS. Het terrein werd, in 1962,
door de stad Seattle gekocht om het als park in te richten. In 1975 werd het
voor het publiek geopend
Gas Works Park in Seattle is een 19,1
hectare ( 77.000 m2 ) groot openbaar park op het terrein van de voormalige
Seattle Gas Light Company vergassingsinstallatie.
Het
ligt aan de noordelijke oever van Lake Union. Het park bevat de overblijfselen
van de enige overgebleven kolenvergassingsinstallatie, 1906-1956, in de VS. Het
terrein werd, in 1962, door de stad Seattle gekocht om het als park in te
richten. In 1975 werd het voor het publiek geopend. Het park is ontworpen door
Seattle’s landschapsarchitect Richard Haag die er een prijs mee heeft gewonnen.
Oorspronkelijk heette het Elliott Bay Park
en later werd het Myrtle Edwards Park genoemd. Edwards heeft er voor gezorgd dat het park met
installaties behouden bleef. Hij kwam om bij een auto ongeluk en de familie
verzocht de gemeente het park een andere naam te geven. In 1976 werd omgedoopt
Gas Works Park.
 |
| Gas Works Park in Seattle |
Op deze plek waren Indiaanse nederzettingen
maar hierover is niet veel bekend. Lake Union bestond toen nog niet. Op deze
plek waren dichte bossen met langs de randen water en vele meertjes. Via een
geul liep het water naar Salmon Bay maar die zat zo dicht met begroeiing dat
het zelfs voor een kano onbegaanbaar was. In het midden van de 19e eeuw noemde
Thomas Mercer het gebied "Lake
Union". Hij voorzag dat door toekomstige kanalen Pudget Sound en Lake
Washington met elkaar verbonden zouden worden en er een nieuw meer zou ontstaan
genaamd Lake Union. In de jaren 1860 -'70 was het een populaire
vakantiebestemming met zomerhuizen en een plek om te varen en te picknicken.
In 1900 begon de Seattle Gas Light Company land te kopen om een gasinstallatie
te bouwen. In 1906 werd de installatie in gebruik genomen. Daarna begon het
gebied zich industrieel te ontwikkelen. Een verbinding met andere meren en de
Pudget Soud werden noodzakelijk.
Het
Ship Canal en Ballard sluizen werden aangelegd en werden in 1917 in gebruik
genomen.
Tot 1930 was het bedrijf bekend als "Seattle Lighting Company" waarna
het werd veranderd in "Seattle Gas Company". De basis was gas uit
steenkool. Het werd ook wel “verhelderend gas” genoemd omdat het werd gebruikt
voor verlichting. Later werd het ook gebruikt voor het koken, koelen en verwarmen
van huizen en water. Tot 1937 werd er uit kolen gas gemaakt maar door de hoge
exploitatiekosten werd men gedwongen over te gaan op olie. Een paar generatoren
werden omgebouwd en de rest werd gedemonteerd. In 1946-1947 werden nog twee
olie gasgeneratoren gebouwd om gelijke tred te houden met de vraag naar gas.
Dit eindigde in 1956 toen Seattle helemaal overging op aardgas.
Bij
kolenvergassing wordt steenkool vergast, een mengsel van voornamelijk
koolmonoxide (CO) en waterstof (H2). Het aldus ontstane gasmengsel wordt ook
synthesegas of stadsgas genoemd. In een gasfabriek wordt door middel van droge
destillatie van steenkool (verhitting zonder toetreden van zuurstof) lichtgas
of cokesovengas en cokes verkregen. Lichtgasfabrieken hebben als doel maken van
gas, cokes zijn een bijproduct.
De droge destillatie van steenkolen vindt
plaats in gasretorten of kamerovens, die worden verhit door ter plaatse
geproduceerd generatorgas. De door verhitting van steenkool ontstane gassen
stijgen op en worden door een buizenstelsel van klimpijpen afgevoerd naar een
horizontaal lopende verzamelbuis, de hydraulic main. Vanaf de hydraulic main
wordt het gasmengsel naar de zuiveringsinstallatie geleid. Wanneer de
gasproductie daalt worden de retorten of kamerovens leeggestort. De gloeiend hete
cokes worden met een kleine hoeveelheid water geblust.
Het
ontstane ruwe lichtgas wordt afgekoeld in een condensor, waarbij de minder
vluchtige bestanddelen zoals steenkoolteer en water condenseren. Na de
condensor passeert het gasmengsel via een exhaustor pomp nog een teerscheider
om alle teer die niet in de condensor is gecondenseerd te verwijderen. Het
gasmengsel dat overblijft bestaat nu uit waterstof, methaan, koolmonoxide,
gasvormige koolwaterstoffen, stikstof, kooldioxide, ammoniak, waterstofsulfide
en diverse cyaanverbindingen. Het gas wordt dan door wassers of scrubbers
geleid, waarbij het intensief in contact wordt gebracht met water waardoor de
ammoniak wordt opgelost. Daarna wordt het door zuiveringskisten gevoerd om het
te zuiveren van zwavelwaterstof en cyaanverbindingen. In deze kisten zitten
roosters waarop ijzeraarde is uitgespreid.
Volgens
deze formule wordt de zwavelwaterstof gebonden aan de ijzeraarde:
Ook
de cyaanverbindingen binden zich aan de ijzeraarde. Het gezuiverde en
gebruiksklare gas stroomt vervolgens via een gasmeter naar de gashouder waarin
het boven water opgeslagen wordt tot afname door de gebruikers. Omdat productie
en afname niet gelijk liepen hadden veel gasfabrieken in de gashouder een
buffervoorraad.
 |
| Gas Works |
In
1962 begon Seattle met de aankoop van
het verlaten gasterrein. De koopprijs van $1.340.000 werd verstrekt door Forward
Thrust obligaties en deze werden later terugbetaald. Er ontstond een discussie over
wat er met het terrein moest gebeuren. In 1970 werd besloten de nog aanwezige
installaties te behouden voor de toekomst. In 1975 werd het geopend voor het
publiek. Het park werd in het verleden ook vaak gebruikt voor protesten, o.a.
tegen de Golfoorlog.
Het is leuk
hier even rond te kijken. Langs de rand van het water is een plateau en heb je
een fraai uitzicht over Lake Union met op de achtergrond Seattle. Op het
grasveld lopen ganzen. Er lopen een paar grootouders met een kleinkind. Die
heeft ene bal en speelt er mee en voordat hij het weet ligt de bal in het water
en drijft steeds verder het meer op. Gelukkig varen er bootjes en een schipper
vist de bal op en brengt deze aan land. Iedereen blij en de jongen houdt de bal
nu heeeeel stevig vast. Het is heerlijk weer en we genieten van de omgeving. Op
het meer landen watervliegtuigen. Daar kun je ook rondvluchten mee maken hebben
we begrepen. Het is niet druk op het meer, wat zeil- en motorboten. Het zal in
het weekend wel drukker zijn denken we.
Het huidige Lake Union is 12.000 jaar geleden ook
gevormd door gletsjers. Er kwam een laagte met meertjes en waterstroompjes.
Door de Ballard sluizen kwam er meer water te staan en werd het een meer.
Verschillende wijken ontlenen hun naam aan het meer Eastlake, Westlake,
Northlake en South Lake Union.
Boeing begon in 1916 begon met de productie langs Lake Union. Verder kwamen er
scheepswerven, jachthavens en zagerijenlangs de oevers van het meer. Momenteel
is het een gebied waar veel recreatie plaats vindt. Watervliegtuigen,
geëxploiteerd door Kenmore Air en Seattle Seaplaines, maken gebruik van het
meer voor rondvluchten in de omgeving. Langs de oevers liggen ook veel
woonboten, sommigen nog van hout. Jaarlijks wordt er het wooden boat festival georganiseerd.
 |
| Ride the Ducks |
Op het meer zien
we ook de Ride the Ducks of Seattle varen. Het zijn amfibie voortuigen, die
kunnen rijden en varen. Een rondtoer door de stad en dan varen over Lake Union.
Het is net zo bekend als de
cable car in San Francisco. Het ontwerp is gebaseerd op de beroemde Tweede
Wereldoorlog DUKW amfibisch ontwerp. Ride the Ducks bezit nu de rechten, en
bouwt haar eigen amfibievoertuigen naar het voorbeeld uit WWII. Met het
opbouwen wordt rekening gehouden met de vooruitgang in de mariene design en
veiligheid. De chauffeurs of kapiteins
zijn helemaal crazy. We hebben ze zien rijden en varen, vreemde kleren aan en
gekke pruiken of hoeden op. Veel
geschreeuw en mee blèren met de muziek. Sfeer maken voor de passagiers. In de
stad zelf hebben we eens een groep Aziaten in zo’n voertuig gezien die helemaal
uit hun dak gaan en dat zegt wat. Heel vermakelijk.
 |
| Panorama vieuw on Union Lake, Seattle Down Town and Space Needle |
Het is mooi geweest we gaan
verder. Na een paar bochten zien we een grote brug voor ons daar moeten we
onder door. Het is de 99 in Seattle bekend als Aurora Avenu. Als je er zo
onderdoor fietst is het een gigantische brug. De brug overspant het Ship Canal,
de vaarweg die ze begin 1900 hebben gegraven, het wordt ook wel de Fermont Cut
genoemd. Verbinding tussen Salmon Bay en door de verbinding ontstane lake
Union. Naast het fietspad liggen aparte en kleurige woonboten. Lake Union is
ook beroemd om zijn woonboten vooral aan de kant van Queen Anne.
De Burke Gilman Trail gaat nu
verder langs het Lake Washington Ship Canal. Het is een kanaal dat tussen het
zoetwatermeer Lake Washington en de zoutwaterbaai Shilshole Bay loopt. Het
kanaal is 13,85 km lang en werd gegraven tussen 10 november 1911 en 1934. Het
Lake Washington Ship Canal verbindt Salmon Bay, Lake Union, Portage Bay en
Union Bay met elkaar. In het oosten van het kanaal liggen sluizen, de Hiram M.
Chittenden Locks.
 |
| Seattle 1902 |
 |
| Washington Ship Canal |
De kolonist Thomas Mercer
bedacht na 1850 dat het handig zou zijn om een kanaal tussen Lake Washington en
de Shilshole Bay te graven.
Hij stelde op 4 juli 1854
tijdens een dorpsfeest voor om het huidige Lake Union, "Union" te
noemen. Toen begon ook de discussie over het bouwen van een bevaarbare
verbinding tussen de Lake Washington en Pudget Sound voor het transport van
hout, gemalen hout, en vissersvaartuigen. De aanleg van het Lake Washington
Ship Canal begon pas op
10 november 1911.
Het waterniveau van Lake
Washington lag aanmerkelijk hoger dan het zee niveau van de Pudget Sound. Om te
voorkomen dat het kostbare zoete water weg zou stromen zijn er sluizen gebouwd.
Nog voordat het kanaal af was, werden op 4 juli 1917 de Hiram M. Chittenden Locks
en het kanaal geopend. Daarna zijn de twee kanalen gegraven, de Fremont Cut ook
wel Lake Union Ship Canal genoemd en Montlake Cut. Het aanliggende gebied van
nu Union Lake kwam nog verder onder water te staan en vormde zo het huidige
meer. Het Lake Washington Ship Canal was uiteindelijk af in 1934.
 |
| Satellite Washington Ship Canal |
Het is een strak kanaal zoals
we dat in Nederland ook kennen. Recht toe recht aan met op de oevers
basaltblokken. Druk is het niet. Op sommige plekken langs de oever
scheepswerven maar ook industrie terreinen. Een stuk verderop gaan we weer
onder een grote brug door de 15th Ave NW en verlaten de wijk Freemont en komen
we in de wijk Ballard.
Ballard is een
wijk gelegen in het noordwestelijke deel van Seattle. Bezienswaardigheden van
de wijk zijn onder meer de Hiram M. Chittenden Locks (plaatselijk bekend als de
"Ballard Sluizen"), de Nordic Heritage Museum, het Shilshole Bay
Marina en Golden Gardens Park. Ballard
was lang een zelfstandige stad. Pas in 1907 werd het geannexeerd door Seattle.
Dit kwam omdat de wijk probleem had met de riolering en zoet watervoorziening.
De zwakte van deze locatie op Salmon Bay was het ontbreken van nabijgelegen
zoetwaterbronnen. Er was wel zoet water maar dat moest uit Seattle komen en dat
wilde deze stad niet. De rechter kwam er aan te pas maar Seattle hoefde geen
water te delen met de omliggende steden zoals Ballard. Het lokale bestuur zag
geen kans de problemen van het drinkwater op te lossen. Een meerderheid van de
bewoners heeft toen voor annexatie met Seattle gestemd.
Ballard is
altijd wel een wijk gebleven met een onafhankelijke instelling. Heel veel
dingen vanuit de bevolking, van onderen op komen uit deze wijk en worden
wereldwijd nu gepropagandeerd.
Er ontstonden
verschillende groeperingen zoals Duurzame Ballard. De groep heeft de slogan
" A
Blueprint for EveryTown USA".
Deze snel groeiende community werkte aan diverse projecten waaronder
"Undriving Ballard”. Een transportcampagne om het verkeer in de wijk te
verminderen. Ook het project "Get
Carbon Neutral," geïnspireerd door Al Gore 's An Inconvenient Truth zorgde
ervoor dat Ballard de eerste koolstof neutrale gemeenschap in het land werd. In
een gedeelte van de wijk stonden geen bomen langs de wegen. Een vrouw vroeg aan
de gemeente bomen te planten maar de gemeente wilde niet meewerken. Daarop is
deze vrouw langs elk adres gegaan voor een bijdrage met als resultaat dat er
1600 bomen geplant konden worden.
Seattle bruist van dit soort initiatieven. In
winkels die leeg stonden en waardoor de beurt verpauperde, werden de ramen
beschilderd. Op de ramen kwamen afbeeldingen van ijssalon, bloemen, snoep,
banket etc. Daardoor leek het net of werd de winkel nog gebruikt. Het werd een
bezienswaardigheid waar veel mensen naar kwamen kijken en zodoende werden er
weer officiële winkels geopend en leefde
de wijk weer op.
Jim Diers, uit
Seattle, is heel bekend met zijn Neighbor Power, macht aan de buurt. Gedurfde
experimenten met een bottom- up planning en ontwikkeling. In de wijk Matching
Fonds is het budget meer dan verdubbeld tot een totale investering van 60
miljoen dollar.
Hierbij hielpen
meer dan tienduizend vrijwilligers bij het invullen van meer dan 5000
gemeenschappelijke projecten.
Speelplaatsen,
parken, theaters en sportcomplexen, de inwoners legden alles zelf, of lieten
het, aanleggen en met veel vrijwilligers proberen ze alles te behouden. Een
ander voorbeeld is dat burgers instemden met $ 464.000.000 aan extra
belastingen om hun eigen plannen in te vullen en de verschillende plannen uit
te voeren.
De P - Patch
programma creëerden 7.000 mensen 85 gemeenschappelijke tuinen en daarbij
doneren ze elk jaar 10 ton aan biologische producten aan voedselbanken. In
Seattle zijn legio aan voorbeelden te vinden en deze vinden wereldwijd
navolging.
Aan weerskanten van de straat
waar we nu fietsen zien we steeds meer industrie. Vaak heeft deze industrie te maken met boten. Ook zien we verschillende
bierbrouwerijen. Van Colton hadden we al
gehoord dat er hier veel van zijn. Allemaal kleintjes maar waarschijnlijk wel
lekker want anders zouden ze allang niet meer bestaan. Het is al na twaalven en
we krijgen steeds meer trek. Tijd om een broodje te halen. Veel bakkers en
supermarkten zijn we vanochtend nog niet tegengekomen. Daarom zoeken we en
hoofdstraat op met winkels. Niet veel later bevinden we ons op NW Market Street
en hier zijn winkels. Even zoeken of er een is met broodjes en ja hoor een
echte bakker. Op de toonbank staat allemaal broden en daar snijden ze sneetjes
vanaf. Precies wat we nodig hebben. Een meisje vraagt wat we willen hebben. Er
is een bruin brood en dat ziet er wel lekker uit. We willen graag 4 sneetjes,
ze staat ons heel vreemd aan te kijken maar snijdt ze toch af en we vragen of
ze de sneetjes in wil pakken. Nou snapt ze er niets meer van maar doet het
toch. Dan vragen we wat we moeten betalen…. nou haar ogen rollen bijna uit het
hoofd en de mond valt open.
De bakker staat verderop en
zegt in het Nederlands dat we niet hoeven te betalen. Nu valt onze mond open.
Hij komt uit de achterhoek en is jaren geleden geëmigreerd en getrouwd met een
Amerikaanse. Heeft al jaren hier een bakkerij.
We bedanken uitgebreid voor
het brood en gaan verder. Later die avond hebben we het er over met Colton en
Sibrecht. Het is een hele luxe bakker. Het is de bedoeling dat je wat van een
brood af laat snijden en proeft. Als je een bepaald soort brood lekker vind
koop je een heel brood. Dat kost je dan ongeveer $ 6 tot $ 8 per stuk. Nou dat
wisten we niet en hadden we ook niet door. Wij gaan weer verder: op naar de
sluizen. Het is nog maar een klein stukje. Aan het begin van het park stappen
we af, fietsen aan de hand en lopen naar de sluizen. Er staan bankjes en bij
een vrij bankje gaan we even zitten, lunch. Het smaakt prima . Dat komt ook
omdat we wel trek hebben. Onder het eten worden de sluizen bediend, boten komen
en gaan. Er is veel publiek, die ook van
het schutten genieten. De fietsen laten we even staan en we lopen naar het
eind.
Zo net toen een sluis openging waren verderop allemaal sproeiers. Even
kijken wat de bedoeling is. Op een bord lezen we waar het sproeien voor bedoeld
is, Watering the Water. Het is om de jonge zalm, ze noemen die smolt, te
beschermen. De jonge zalm gaat naar zee en dat kan alleen via de sluizen. Als
wij ze kunnen zien dan kunnen de meeuwen en andere zalmeters dat ook. Vooral
als de sluizen naar zee open gaan. Als het waterniveau moet zakken en dan de
jonge zalmen afstromen naar zee zetten ze de sproeiers aan. De sproeiers
schermen de jonge zalmen af en de meeuwen durven dan niet meer. Slim bedacht en
een goedkope oplossing. Nu willen we even bij het schutten zien. Dat gaat
anders dan bij ons in Nederland. Over de sluisdeuren lopen we naar en tussenstuk
en heb je een goed zicht op alles.
 |
| satelitte Chittenden Locks Seattle |
 |
| Fish Ladder Chittenden Locks Seattle |
Er komen wat plezierjachten
in de sluis en een paar sleepboten. Als
ze in de sluis liggen komt er sluiswachters. Deze zitten met een harnas aan een
lijn vast zodat ze niet in de sluis kunnen vallen.
Ze gooien een lijn naar
beneden en de schipper knoopt deze vast aan zijn landvast. Dan trekt hij deze
naar boven en zet deze vast. Als het water zakt moet de schipper de touwen
laten vieren. De sluiswachter houdt alles goed in de gaten. We praten even met
hem en zeggen dat dit in Nederland ondenkbaar is. De schipper moet zelf alles
regelen en bij ons is maar één sluiswachter en die bedient alleen de
sluisdeuren. De sluiswachter vertelt dat
deze schippers hier niet zo bedreven zijn en er kans is op fouten en dat ze het
daarom op deze manier doen. Nou dat zal wel bij de pleziervaart zijn maar zeer
zeker niet bij de sleepboten die door de sluis gaan. Het is leuk om dit te
weten en te zien. Sommige sleepboten die in de sluis liggen zijn grote knapen
en de naam zegt ook veel Gulf Titan.
 |
| schema Chittenden Locks |
De Hiram M. Chittenden Locks is een sluizen complex aan de westkant
van Salmon Bay en is lokaal bekend als de Ballard sluizen. Op het terrein is
een bezoekerscentrum en zijn botanische tuinen. De sluizen werden gebouwd en
beheerd door het US Army Corps of
Engineers en officieel geopend in 1917. Ze zijn genoemd naar US Army Major
Hiram Martin Chittenden.
Er is een behoorlijk verval
tussen de achterliggende meren zoals Salmon Bay, Union Lake en Washington Lake.
Deze liggen 6 tot 7 meter boven zeeniveau. Om te voorkomen dat al het zoete
water naar zee stroomt zijn de sluizen gebouwd.
De sluizen zijn ook aangelegd
om menging met het zeewater uit de Pudget
Sound te voorkomen. Het complex bestaat
uit twee sluizen, een kleine van 9,1 m. × 46 m. en een grote van 24 m. × 251 m.
De werking van deze sluis is
anders dan die in Nederland. In Nederland zitten in de sluisdeuren schuiven.
Door deze open of dicht te zetten zakt of stijgt het waterniveau in de
sluis. Hier gaat het via buizen en kanalen
die onder in de sluis liggen. Het complex bevat ook een 72 m. brede overlaat
met zes 9,8 m × 3,7 m. poorten voor het op peil houden van het waterniveau. In
de sluizen zijn goten gemaakt voor jonge zalm die naar zee trekt. Aan de zijkant
is een vistrap geïntegreerd voor migratie van anadrome vis (die vanuit zee de
rivieren optrekt om te paaien) met name zalm. De eerste vistrap voldeed niet.
De zalm ging door de goten, door de sluis, naar binnen maar verwondde zich aan
de muren en bootschroeven. Daarom is de vistrap in 1976 aangepast. Hogere, van
30 naar 60 cm en meer stuwen en een hogere doorstroming van het water. Ook werd
er een ondergrondse kamer aangelegd waar bezoekers de trekkende zalm achter een
glaswand kunnen zien. Via de visladder mengt het zoete water zich met het zoute
water. De zalm herkent de geur van het water, van Lake Washington en haar
zijrivieren, waar het geboren is.
 |
salmon habitat in the Pacific
|
Dan nog even kijken bij de
zalm visladder. Hier zwemt de zalm tegen de stroom in van het zoute water naar
het zoete water om naar de paaigronden te gaan. Beneden staan een paar mensen
met grote schepnetten en we vragen aan een parkwachter wat die aan het doen
zijn. Hij vertelt dat het biologen zijn die de vis tellen, merktekens geven en
monsters nemen. De trek van een bepaalde soort zalm is net geweest, de Sockeye
(red) en die van een andere soort, Chinook (King) is net begonnen dus momenteel is er niet veel
zalm te zien. Ander soorten die hier langs trekken zijn steelhead en coho. Voor
de vis ladder zien we wel een hele school zalmen maar het is net of ze op
elkaar wachten om dan allemaal tegelijk de visladder te nemen. Daar wachten we
niet op en gaan naar de glaswand.
De paar zalmen die er zijn,
zijn heel duidelijk te zien en er zitten grote exemplaren tussen. Er zijn
borden met informatie over de zalmen, de leefwijzen en de trek. Interessant om
te lezen.
Zalm is de gemeenschappelijke
naam voor een aantal vissoorten in de familie Salmonidae In dezelfde familie
zit ook forel. In het algemeen is het verschil tussen zalm en forel dat dat de
zalm migreert en de forel op dezelfde plaats blijft. De zalm paait eenmaal en
forel vele malen. Zalm leeft langs kusten van de Noord-Atlantische Oceaan en de
Stille Oceaan.
 |
| Salmon eggs |
 |
| Alevin |
De zalm, 7 soorten, uit de
Stille Oceaan worden ook wel Pacifische zalm genoemd.
De zalm is anadroom : ze worden geboren in zoet water, migreren naar de oceaan.
Keren dan terug naar zoet water om voor nageslacht te zorgen. De vis komt terug
op de plek waar ze geboren zijn.
Zalm eieren worden in zoet stromend water gelegd en ontwikkelen zich tot parr.
Kleine visjes met verticale camouflage strepen . De parr blijft ongeveer zes
maanden tot drie jaar in hun geboorte gebied. Men schat dat slechts 10 % van
alle zalm eieren uitgroeien tot jonge zalm. De jonge zalm wordt nu helder
zilverachtig van kleur. Dan treedt verandering op waardoor de jonge zalm, nu
smol genoemd, naar zout water moet om te overleven. Bij deze trek verblijven ze
een bepaalde tijd in brak water om hun lichaam te laten wennen aan het zout in
de oceaan .
 |
| life cycle of the salmon |
De zalmen verblijven ongeveer
1-5 jaar ( afhankelijk van de soort ) in de open zee, waar ze geleidelijk
geslachtsrijp worden. De volwassen zalmen gaan dan vooral terug naar hun
geboorte- streams om te paaien .
De exacte methode die zalmen
gebruiken om te navigeren is niet vastgesteld , hoewel hun scherpe reukzin er
bij betrokken is. Voorafgaand aan het paaien, afhankelijk van de soort ,
ondergaan zalmen veranderingen. Er ontstaat een bult op de rug, hoektanden
ontwikkelen zich en er ontstaat een kype ( een uitgesproken kromming van de
kaken bij de mannelijke zalm). Alles zal veranderen zo ook de kleur van de vis,
van het zilverachtige blauw naar heel donker of compleet rood van kleur. Zalm
kan verbazingwekkende lange reizen te maken , soms honderden mijlen
stroomopwaarts tegen sterke stromingen en stroomversnellingen in om te paaien.
Met de staart maakt de ze een ondiepe kuil, een zogenaamde redd, in het grint.
Een redd bevat soms, afhankelijk van de soort, 5000 eieren met een oppervlakte
van 30 vierkante voet ( 2,8 m2 ). De eieren variëren in kleur van oranje naar
rood . De mannetjes storten hun sperma over de kuit om deze te bevruchten.
Daarna zwemt het vrouwtje stroom opwaarts en waaiert met de staart over het
grint. De stroom neemt het opgewaaide grint mee en bedekt dan de kuil waar de
eieren in liggen. Het vrouwtje maakt soms wel zeven paaikuilen tot ze geen
eieren meer heeft. Hoe kouder het water hoe langer het duurt dat de eieren
uitkomen.
Nadat de eieren uit komen verblijven de larven nog
twee of drie weken in het grind, waar ze hun dooierzak verteren. In de zee
worden ze volwassen waarna de kringloop weer opnieuw begint.
De chinookzalm is de grootste van de Pacifische zalmen. De vis staat
bij de Amerikanen ook bekend als koningszalm, springzalm en heeft nog ettelijke
andere namen. De vis kan een lengte bereiken van 150 cm. De gebruikelijke
gewichten liggen tussen de 9 (twee jaar op zee) en de 30 kg(5 à 6 jaar op zee).
De leeftijd van de paaiende vissen varieert van 2 tot 7 jaar. De hoogst
geregistreerde leeftijd is 9 jaar. Het verspreidingsgebied loopt van de Baai
van San Francisco tot de Tsjoektsjenzee in Rusland. Ze komen op onregelmatige
basis voor in noordelijke Pacifische kustwateren.
De chinookzalm is een goed
geproportioneerde, gestroomlijnde vis, zilverachtig aan de zijkanten en met een
donkere rug. Zwarte vlekjes lopen van achter het kieuwdeksel via de rug tot aan
het staartgedeelte.
De chinookzalm blijft vaak in
de buurt van de kust. Hij zoekt wel gedurende een bepaalde tijd de noordelijke
gedeelten van het verspreidingsgebied op, om op te groeien. Hij is vaak te
vinden in losse scholen bij bijzondere structuren langs de kust, zoals
onderwaterbergen, riffen, zandbanken en kuilen. De chinookzalm zoekt ook
scholen op van de favoriete prooien als haring en pijlinktvis. De chinook is
een typische viseter, vandaar de scherpe tanden en de snelle groei.
De chinookzalm is voor de
visserij van groot commercieel belang. Het visvlees heeft noch een flauwe, noch
een zeer uitgesproken smaak. Voor de hengelsport is dit ook een zeer gewilde
soort vanwege het grote formaat. De zalmen zijn ontzettend krachtig, maar
leveren minder spektakel in de vorm van sprongen en dergelijke dan de coho
zalm.
In de Yukonrivier vindt
jaarlijks de langste trek plaats, sommige vissen leggen ruim 3000 kilometer af.
Sedert 1958 werd nabij Whitehorse een hydro-elektrische dam gebouwd, waardoor
de vissen (net als de rivierforel) hun paaigronden niet meer konden bereiken.
Daarop werd de grootste visladder ter wereld gebouwd.
De regenboogforel of steelhead is een van de Pacifische zalmen van het geslacht
Oncorhynchus. De twee hoofdvormen zijn "Steelhead" (staalkop) en
"Redband" (roodband). De "Steelhead" is een anadrome vorm.
De bekende kweekforellen zijn veredelde "Steelheads". Speciaal voor
de consumptie gekweekte regenboogforel wordt vaak verkocht als zalmforel. De
steelheads verblijven gedurende een periode die varieert van 18 maanden (4 kg)
tot 48 maanden (13 kg) in zee. De dieren verblijven uiterlijk 60 maanden op
zee, waarna ze bijna 20 kg wegen. Op zee eten de steelheads vis. Als de vissen
het zoete water op trekken stoppen ze met eten, zoals andere zalmen en zijn dan
ook vrij moeilijk aan de hengel te vangen.
Vlak voor de paai krijgt het mannetje een verlengde
onderkaak en de beide geslachten krijgen een donkere kleur met meer
uitgesproken stippen en de roze streep wordt intenser. De forel paait in het
voorjaar. Het vrouwtje graaft diverse kuilen die wat langer dan haar lichaam
zijn en een enkele centimeters diep, door op haar zij liggend met de staart te
slaan. Als het vrouwtje de kuilen graaft wordt ze meestal begeleid door
meerdere mannetjes waarvan er één dominant is dat de andere mannetjes wegjaagt
met zijn verlengde onderkaak. Nadat de eitjes zijn afgezet en zijn bevrucht
worden ze vaak weer ondergewerkt onder het grind dat opgewerveld wordt door
vrouwtjes die iets stroomopwaarts een nest kuil aan het graven zijn. Een forel
van 4.5 kg zet ongeveer 4.000 eitjes af van elk van 2 tot 5 mm groot. Het duurt
bijzonder lang voordat de ontwikkeling van ei tot larve is voltooid. Het kan
wel vijf maanden duren voor ze uitkomen. Na het uitkomen blijven de larven nog
enkele weken in het grind voordat ze zelfstandig voedsel gaan zoeken.
Ook deze soort heeft een parrstadium met vingerachtige
markeringen aan de flanken, dat verdwijnt als de vissen ouder worden. Er is
veel predatie op jonge regenboogforel door ijsvogels, aalscholvers, sterns en
andere vissen.
Vanwege al de lokale variëteiten die heel vaak
bedreigd worden, door hetzij visserij, het zij milieuproblemen, hetzij
stuwdammen zijn er aan de Noordwestkust van Noord-Amerika heel veel programma's
om specifieke populaties van de regenboogforel te beschermen. Niet alleen
kleine redbandpopulaties worden bedreigd, maar ook steelheadpopulaties worden
vaak beschermd.
De rode zalm, sockeyezalm of blauwrugzalm komt uit
het geslacht Oncorhynchus in de familie van de echte zalmen. De naam betekent
Haakbek, Onco = haak rhynchus = bek, en slaat op de sterk gebogen kaken van de
mannetjes in de paartijd.
De bek wordt dan alleen nog
maar gebruikt om rivalen mee te bestrijden en is niet meer geschikt om mee te
eten, wat de dieren tijdens het verblijf in het zoete water dan ook niet meer
doen.
De zoutwatervorm is een
slanke stevige vis met een zilverblauwe kleur met meer blauw naar de rug toe.
Hij heeft wat kleine zwarte vlekjes in de buurt van de zijlijn. De dieren in
paaikleed zijn door de rode kleur onmiskenbaar. De mannetjes krijgen een kleine
bochel voor de rugvin, de onderkaak en neus worden verlengd en de tanden
groeien. De vis kan maximaal 84 cm lang en 7710 gram zwaar worden
De sockeyezalm komt langs
heel het noorden van de Grote Oceaan voor van Japan tot de Klamath Rivier in
Californië. Van Japan tot Oregon komt ook de zoetwatervorm voor. Het
zwaartepunt van de verspreiding ligt in Brits-Columbia. De zoetwatervorm wordt
"kokanee" genoemd, de anadrome vorm "sockeye". Ook in brak
water is de soort waargenomen.
De anadrome vorm paait daar
van juli tot december in beken en zijrivieren van de Fraserrivier en rivieren
die uitkomen in de Bristolbaai. Ze keren daarbij terug naar hun geboorteplaats.
Om die terug te vinden, rekenen ze mogelijk op een combinatie van
aardmagnetisme, voor de weg van de oceaan naar het zoete water, en chemische
signalen, om hun geboorterivier terug te vinden. De vis legt ongeveer 500
eieren in een broedkuil. Een paar dagen na de voortplanting sterven de
volwassen exemplaren. Opvallend is de lange ontwikkelingstijd van de eieren en
larven, waarschijnlijk te wijten aan het grote formaat van de eieren en de
lange strenge winter in Brits-Columbia. Als de vissen vier jaar oud zijn nemen
ze weer deel aan de voortplanting. Ze zijn dan ongeveer 50 cm lang en twee kilo
zwaar.
De rode zalm is voor de
visserij van groot commercieel belang. Het vlees is bloedrood, vettig en zeer
smakelijk. Ze worden gekookt, gerookt, gezouten en ingeblikt. De vissen zijn
moeilijk te vangen door hengelaars omdat ze plankton eten. Ze worden wel
beschouwd als zeer goede sportvissen en worden zowel met de kunstvlieg als met
kunstaas gevangen.
De Cohozalmen
worden voornamelijk gevonden in kustwateren. Cohozalmen verspreiden zich niet
ver over de oceaan, zoals veel andere zalmsoorten. Ze wordt in het eerste jaar
ook in zoet water aangetroffen. Ze paaien in stromen uitmondend in het noorden
van de Stille Oceaan, het gebied van Baja Califonia tot Alaska.In zoet water
prefereert cohozalmen vrij traag stromend water met bodems van fijn grind. In
de oceaan leeft de cohozalm dichter bij de kust dan de andere pacifische
zalmen.
Het eerste jaar brengen
cohozalmen door in zoet water. Ze worden dan nog smolts genoemd. Wanneer ze
naar in de oceaan komen maakt de groeisnelheid een enorme sprong. Na twee jaar
in de oceaan bereiken cohozalmen de geslachtsrijpheid, bij een gewicht van drie
tot zes kilo. Ze kunnen tot 95 cm lang worden. Coho's zijn forsgebouwde zalmen
met unieke kleuren. De rugzijde is metaalblauw, de zijkanten zijn zilverachtig.
Er ontwikkelen zich zwarte vlekken op de rug en op de bovenste lob van de
staartvin. De zijlijn is gebogen ter hoogte van de borstvin en aan het einde is
hij recht. Als de vissen gaan paaien worden de rug en de buik van de coho
donker. Mannetjes ontwikkelen een felrode lijn en hun kaken krijgen een
typische haak. Drie tot vier jaar na de geboorte wordt de cohozalm volwassen.
Van september tot oktober zwemmen de cohozalmen naar hun geboorterivieren. Als ze
daar arriveren graaft het vrouwtje een nest in een bodem van fijn grind. Als de
kuil klaar is schiet het vrouwtje kuit samen met één of twee mannetjes. De
eitjes worden uitwendig bevrucht.
Na de bevruchting worden de
eitjes weer begraven door andere coho vrouwtjes die hun nest kuil nog aan het
uitgraven zijn. Na het kuitschieten sterven de cohozalmen, wat het water
voedselrijker maakt. Daarna verblijven ze nog ongeveer een jaar in de rivier,
voordat ze naar de oceaan trekken.
In het eerste jaar leven de cohozalm
territoriaal, zoals forellen. Hun groei in het zoete water hangt af van de
grootte en geschiktheid van het territorium, dat dan ook fanatiek verdedigd
wordt.
Ze groeien op in rivieren,
waar ze rustig opgroeien en veilig zijn voor de predatoren in de oceaan. Zodra
ze groot genoeg zijn om zich redelijk veilig in de oceaan te wagen profiteren
ze van de grote hoeveelheid voedsel daar, waardoor ze heel snel kunnen groeien.
Als ze terugkeren naar hun geboorterivier eten de cohozalmen niet meer. Ze kunnen
met behulp van hun reukorgaan de weg terug naar hun geboorteplaats vinden.
De cohozalm vangt zijn prooi
door een snelle sprint gevolgd door een aanval. Ze zijn erg beweeglijk. In zoet
water eten ze insecten en kleine visjes. Grote vissen in de oceaan eten haring
en pijlinktvis.
De cohozalm heeft geen
speciale status. In de staat Washington zijn de populaties van wilde cohozalm
in de straat van Georgia door habitatverlies (stuwdammen) en overbevissing zeer
sterk afgenomen. Er zijn daar speciale maatregelen genomen om de visserijdruk
te verlagen.(Pacific Salmon Foundation, project uit 1995)
De zalm, een bijzondere vissoort. We hebben genoeg gezien en gaan weer verder.
Nu aan de andere kant van het Ship Canal. Aan deze kant zijn veel meer
scheepswerven, jachthavens en industrie maar het fietst wel lekker. Het is wel een bijzondere ervaring hoor, als je zo door deze
grote stad fietst. Ondanks al het verkeer nog behoorlijk veilig. De
automobilisten houden rekening met voetgangers en fietsers. We hebben begrepen
dat als zij een voetganger of fietser aanrijden zij altijd de klos zijn. Gelukkig maken wij ook geen brokken. We komen
de stad weer in en rijden wee tussen de hoge gebouwen door. Op naar ons hotel, het
is eerst wel weer mooi geweest. Douchen.
Colton en Sibrecht hebben ons
vanavond weer uitgenodigd en ze halen ons om 18.00 uur op uit het hotel. Dit
keer eten we in een Mexicaans restaurant. Heel gezellig en we hebben daar
heerlijk gegeten. Tussentijds vertellen we wat we vandaag gedaan hebben. Ze
vonden dat we een hele afstand hebben gefietst, wij vonden het wel meevallen. Zij
vertellen ook over een werk en ervaring van het wonen in Seattle. Na afloop willen
ze ons weer wat laten zien van de omgeving, zoals zonsondergang langs de kust
van Discovery Park. Als we bij de auto komen heeft Colton een bon. Het blijkt
dat hij de auto verkeerd om geparkeerd heeft. Met de kofferbak naar het wegdek
en dit moest met de neus naar het wegdek zijn. Hij baalt als een stekker. Hij
wist het wel maar we waren wat laat en daardoor was hij het vergeten. Balen
maar niets aan te doen. Op naar Discovery Park.
 |
| map Discovery Park |
Discovery Park is een 534 acres
( 2,16 km2 )
groot park aan de oevers van de Puget Sound. Het is in de stad het grootste
openbare park van Seattle met 19.01 km aan wandelpaden. De vuurtoren op West
Point is het meest westelijke punt van het park van de stad Seattle.
Het park is gebouwd op de historische grond van Fort Lawton. Een gedeelte is
een enclave binnen de wijk blijft in militaire handen.
Het park is een
van de beste plekken in de stad om wilde dieren te bekijken. In het gebied zijn
270 soorten vogels waargenomen. Het park trekt wilde dieren aan, zoals coyotes
en soms een zwarte beer. In september 2009 werd het park gesloten vanwege de
aanwezigheid van een poema. Het dier werd gevangen en getransporteerd naar de
Cascade Mountains.
 |
| map Discovery Park and Fort Lawton |
De meeste
bezoekers genieten als zij de Loop Trail
doen. Deze trail gaat door bos, weides en struik habitats rond het hooggelegen
gedeelte van het park. Tijdens de wandeling heb je een prachtig uitzicht op
Puget Sound.
In het verleden (1898) heeft de stad
dit gebied aan het leger gegeven die er Fort Lawton stichtte. Het leger wilde
het fort in 1938 aan de stad terug verkopen voor 1 dollar. De stad was bang
voor onderhoudskosten en heeft toen van aankoop afgezien. In 1970 is een groot
deel van het gebied alsnog overgedragen aan de stad en kreeg het de naam Discovery Park. In 2004 had Seattle het plan
om 24 acres van de Amerikaanse marine te
kopen. De bedoeling was om de gebouwen te slopen om open ruimtes te creëren.
 |
| Discovery Park Lighthouse |
In
2008 kwamen er plannen om de legerbasis
te sluiten. Er kwam een debat op gang over wat te doen met de voormalige
militaire gebouwen van Fort Lawton. Voorstanders wilden ze om laten bouwen naar
betaalbare woningen voor daklozen, terwijl omwonenden hier fel tegen waren. Een
groep van daklozen en verdedigers van daklozen zetten daarop een kamp op in het
park. Ze werden echter gedwongen om de plek te ontruimen. De rechter heeft
uiteindelijk besloten dat huisvesting van daklozen zwaarder woog dan
herontwikkeling van dit gebied. In de bestaande gebouwen moesten 144 woningen
komen met een totaal van 2000 bedden.
De
West Point Light is ook bekend als de Discovery Park Lighthouse Het is een 23
meter hoge vuurtoren op Seattle. De toren werd op 15 november 1881 in gebruik
genomen. Het was de eerste bemande licht post op Pudget Sound en koste $
25.000. ( $ 610.000 in huidige dollars). Het werd de eerste 44 jaar verlicht
door middel van een petroleumlamp totdat het in 1926, werd aangesloten op het
elektriciteitsnet.
Het is een groot park. Hier
en daar staan nog gebouwen van het fort. Sommige staan leeg andere zijn
bewoond. We rijden helemaal tot het eind naar een parkeerplaats. Dan lopen
langs het water van de Pudget Sound.
 |
| Map Pudget Sound |
De Pudget Sound is eigenlijk een grote
inham van de Stille Oceaan. Het is een wirwar van onderling verbonden mariene
waterwegen, bekkens, eilanden etc. Er is een grote verbinding met de Stille
Oceaan door Strait of Juan de Fuca. In 1792 gaf George Vancouver de naam
"Pudget
Sound" aan de wateren ten zuiden van de Tacoma Narrows, dit ter ere van
Peter Pudget, een Hugenoten luitenant die met hem mee reisde op de Vancouver
Expeditie.
Het gebied is
gevormd door landijs, de zo genaamde Fraser Glaciation. Het hele gebied was
bedekt met een dikke laag ijs. Dikke ijsgletsjers, tot 190 meter dik bij
Seattle en tot 1800 meter bij de Canadese grens, hebben alles uitgesleten. Bij
opwarming smolt het ijs en bleven de waterwegen over. De beweging van de
aardschollen, aardbevingen en andere natuurlijke omstandigheden hebben het land
uiteindelijk gevormd zoals wij het nu kennen.
Veel water gaat
door de Pudget Sound en dan door de Strait of Juan de Fuca naar de Stille
Oceaan. Doordat het water van samenstelling wisselt heeft het een hele eigen
biotoop.
In droge
perioden vrij zout maar in het najaar en voorjaar is het water veel minder
zout. Dit komt omdat regen en smeltwater uit een gedeelte van Olympic NP en de
North Cascades via de Pudget Sound afgevoerd wordt. Veel dieren en planten
profiteren van deze bijzonder natuurlijke omstandigheden.
Zoogdieren die
men aantreft in de Pudget Sound zijn gewone zeehond en orka’s. Vooral de orka’s
zijn een grote toeristische attractie. Hoewel orka’s soms worden gezien in Pudget
Sound worden veel meer gezien rond de San Juan eilanden ten noorden van Pudget
Sound. Verder zijn er vele vissoorten, zoals diverse zalm- en
forelsoorten. Verder vind je er spiering,
kabeljauw, snoekbaarzen, koolvis en de doornhaai. Er leven ongeveer 28 soorten roodbaarzen maar ook
schorpioenvissen, steuren, prikken, diverse haaien en roggen.
Door
industrialisatie, opwarming en overbevissing is van veel soorten de stand
behoorlijk afgenomen en moeten ze soms
beschermd worden. In het gebied leven verder veel ongewervelde dieren, zoals sponzen,
zeeanemonen, mosselen, zeeslakken, krabben, zeepokken, zeesterren, zee-egels,
en zand dollars. Al die vis en andere dieren trekken ook weer veel zee- en
watervogels aan.
 |
| Sunset |
 |
| sight over Central Basin from the Pudget Sound, in the middle Mt. Rainier |
We lopen langs het strand,
nou strandje. Er liggen stukken hout, bolstenen en grof zand. Niet echt een
Noordzee strand. Toch is het leuk hier even te lopen en de zon gaat prachtig
onder. Het licht weerkaatst op de berg Mt. Rainier en dat geeft een heel apart
effect net of staat de berg te gloeien. Het lijkt of de berg net achter Seattle
ligt. In de verte een kleine vuurtoren, weer zo’n kleintje. We lopen er even
naar toe en er om heen. Het inderdaad niet veel bijzonders maar het ligt er
mooi. Colton ziet een stam drijven en even proberen of hij er op kan blijven
staan. Dat lukt maar even en dan haalt hij natte voeren.
 |
| Mount Rainier by evening |
 |
| Seattle by Sunset |
Dan gaan we naar een andere
plek en daar heb je een prachtig uitzicht over Seatlle down town, de haven en
Mt. Rainier. In de ondergaande zon ziet het er fantastisch uit en we genieten
er met volle teugen van. Dan terug naar de stad voor nog een heerlijk ijsje, in
een wafel die nog warm was. Nog even zitten en napraten en dan brengen ze ons
terug naar het hotel. Morgen vertrekken we en Sibrecht en Colton wensen ons een
goeder reis. Dit wordt onze “ Last night in Seattle”: it koe net better!
